Pamiętam ten wieczór, a właściwie kilka wieczorów, kiedy wszyscy biegali po prezenty, a ja biegałam po foliowe kapcie jednorazowe…

Pamiętam te wieczory, kiedy zamiast kolęd wokół nas rozbrzmiewało pikanie sprzętów OIOM-u.

Pamiętam ten wieczór, kiedy nie trzeba się było martwić o wigilijną kreację, bo wystarczał zielony, flizelinowy kitel.

Pamiętam ten wieczór, kiedy ubraliśmy choinkę. Nie dla nas. Tylko dla niego. Żeby nie było mu przykro, że w naszym domu jej nie ma. Przez niego. Mimo, że jego w tym domu też nie ma.

Pamiętam ten wieczór, kiedy zdjęcie tej samej choinki: zalaminowane i spryskane środkiem dezynfekującym zawiesiliśmy u Twojego białego, metalowego łóżeczka.

Pamiętam ten wieczór, kiedy przemycaliśmy milimetr kwadratowy opłatka do twojej buzi kącikiem ust niezajętym przez żaden kabelek.

Pamiętam ten wieczór, kiedy w szpitalnym kiosku kupiliśmy “Opowieść wigilijną” i czytaliśmy Ci ją szeptem przez te całe 45 minut dozwolonego nam, wigilijnego “widzenia się”.

Pamiętam tę noc, kiedy na pasterkę wybraliśmy się do kaplicy szpitalnej. I ten telefon po północy z pytaniem czy możemy wpaść na chwilę na oddział Cię zobaczyć. Uściskać Cię już świątecznie. Życzyć Ci zdrowia. I siły. I fajnych prezentów. I te łzy, kiedy nie pozwolili…

Bo wiedzieliśmy, że to są nasze pierwsze wspólne Święta.

Bo zdawaliśmy sobie sprawę, że to mogą być nasze ostatnie wspólne Święta.

I były.

Droga Mamo (i Tato!), siedzący teraz u wezgłowia Waszego chorego dziecka. W domu. W szpitalu.

Też będziesz pamiętać te wieczory.

Też będziesz nie raz ronić wtedy więcej łez niż jest słomek siana wyścielających żłobek.

Też będziesz wątpić w całą tę magię, w sprawiedliwość losu i we własne siły trzymania się… na siłach.

 

 

Droga Mamo czuwająca u wezgłowia łóżeczka Twojego dziecka,

Tak zupełnie świątecznie i nieświątecznie,

Życzę Ci tej cichej wytrwałości fal…

Życzę Ci cierpliwości, abyś umiała znieść to, czego zmienić nie możesz;

Życzę Ci odwagi, abyś umiała konsekwentnie i wytrwale dążyć do zmiany tego, co zmienić możesz;

Życzę Ci mądrości, abyś umiała odróżnić jedno od drugiego *)

I żyj to za mało. Celebruj!

Celebruj w skali, jaka jest Ci tu i teraz dostępna.

 

 

 

 

 

 

 

*) cytat Marek Aureliusz: “Panie, daj mi cierpliwość, abym umiał znieść to, czego zmienić nie mogę; daj mi odwagę, abym umiał konsekwentnie i wytrwale dążyć do zmiany tego, co zmienić mogę; i daj mi mądrość, abym umiał odróżnić jedno od drugiego”.