Życie nie jest bajką!

Ostatnio spotkał mnie pewien zarzut. Nie to, że ich w ogóle nie dostaję, owszem. Ale ten był szczególny. I zakłuł trochę mocniej…

Po przedostatnim wpisie na blogu dostałam wiadomość: “Twój blog jest za smutny. Kojarzy się tylko z cierpieniem”. Serio? Też tak uważacie? Bo we mnie ten zarzut siedzi i nie może wyjść. Bo taki zarzut w świecie sztucznych uśmiechów, polukrowanych reklam i presji na bycie codziennie “lepszą wersją siebie” brzmi… trochę sprzecznie. Bo najbardziej na czym mi tu zależy, to na tym, aby być prawdziwym i aby tą prawdą do Was machać ostentacyjnie w każdym postawionym tu słowie. Aby nie – jak mawia Nosowska – ciągnąć z motka fantazji kolorowej nitki, żeby do skrawka szarego lnu, jakim jest życie, dorobić zdobną falbanę.

Bo wydaje mi się, że stawiam sprawę jasno już na progu wejścia: “Życie nie jest bajką. Ale nią bywa”.

Bo nastaje poniedziałek.

Bo pijemy znowu zimną kawę.

Bo lasy są wycinane, a pomidory szprycowane chemią, żeby stały się truskawką.

Bo sprzątaczki kradną.

Bo dzieci umierają.

Bo matka matce wilkiem.

Bo wieniec pogrzebowy kupuje się temu, kto miał pierwszeństwo przejazdu.

Bo są wakacje, a jest zimno.

Bo istnieje pomarszczona, brzydka i zapominalska starość.

Bo znowu zapomniałaś, gdzie schowałaś klucze do mieszkania.

Bo od lat nie potrafią wynaleźć lekarstwa na raka.

Bo bocian nie zawsze trafia z zawiniątkiem pod właściwy adres.

Bo przegraliśmy i piłkarski mundial – gdy patrzymy w telewizor, i często własne życie – gdy patrzymy w lustro.

Bo zamiast budzika mamy siebie w niedzielnej pościeli. I nigdzie nie musimy się spieszyć.

Bo ktoś za nas odszypułkował całą miskę truskawek.

Bo rodzi się dziecko. A w tej sekundzie na świecie – nawet kilkaset.

Bo wczoraj ktoś wygrał w Totolotka.

Bo każdy bałagan da się posprzątać.

Bo pyszną kolację mogą podwieźć pod drzwi.

Bo nie ma epidemii dżumy i cholery.

Bo wojna jest hen gdzieś daleko.

Bo ten płaczący co noc od kolek niemowlak w sobotę bierze ślub.

Bo kogoś wreszcie wypisują ze szpitala z dopiskiem: “stan dobry stabilny”.

Bo kolejne siusiu trafia do nocnika, a nie w majtki.

Bo bezsenna noc była warta grzechu… miłości.

Bo odkładasz na półkę kolejną, przeczytaną, bardzo dobrą książkę.

Bo ktoś w kiosku miał rozmienić. Na bilet.

Bo masz komu dać buzi “na dobranoc”.

To prawda. Życie nie jest bajką. Ale nią bywa. A mój blog jest tylko i wyłącznie wyraźnym przytupem na to bywa. Nie jest ani różową chmurką spływającą różem. Ani czarną ławicą rozpaczy. Jest szary. A raczej zachęca do widzenia tej szarości: drobnych zdarzeń, nieznaczących spotkań albo niby nudnej codzienności. I upatrywania w nich swojej największej wygranej. Zanim (!) do kogoś przyjdzie coś “za smutne”. Bo do mnie przyszło. Nieproszone. I zmieniło bardzo wiele. Nie czekaj. Żyj w tej nie-bajce z przytupem na “bywa”! Żyj szaro! I bądź z tym szczęśliwy 🙂

A jeśli chcesz poznać sposoby na ten “przytup”: mam dla Ciebie prezent, który powinien Ci się spodobać 🙂